بعضی از گرایش های تصوف از همین جا پیدا شده است. آن ها کهراست می گفتند می خواستند سیر و سلوک داشته باشند و به کمالی برسندآن هاکه دکان باز کرده بودند که هیچاین جورفکر کردند؛ و البته اشتباه نمودهاند. وقتی خدا می فرماید:(آخرت بهتر از دنیاست، نمی فرماید: دنیا را رهاکن، می فرماید: دنیا را وسیله قرار بده تا به آخرت برسی. این ها را در دنیابه تو داده اند تا از یک طرف، بدانی، انسان چگونه می تواند به لذت هاییبرسدمنتها به صورت بی نهایتشتا انگیزه پیداکنی برای فعالیت و سستینکنی، و از طرف دیگر، از این ها استفاده کنی تا بتوانی تقرب به خدا پیداکنی و به آن مقامات برسی. معنای اینکه آخرت بهتر از دنیاست، این نیست که ازدنیا صرف نظر کن و بمیر، یا از همه لذت ها صرف نظر کن. ابدا؛ پس خدا ایننعمت ها را برای که آفریده است؟ (قل من حرم زینهالله التی اخرج لعباده والطیبات من الرزق)(اعراف۲۳) چه کسی گفته این ها حرام هستند؟ زینت ها وزیبایی ها و روزی های حلال را خدا برای مؤمنان خلق کرده است، (قل هی للذینآمنوا خالصهیوم القیامه ) این زینت ها و زیبایی ها و خوشی ها خالصش روزقیامت برای مؤمنان است.اگر این ها چیزهای بدی بودند که خدا در بهشت قرارنمی داد.
اگر گفتند دنیا را با آخرت مقایسه کن، دنیا را بهآخرت نفروش، یعنی دنیا را برای آخرت وسیله قرار بده، خودش را هدف قرارنده، به طوری که مانع از سیر معنوی شود، بلکه از همه این لذت هااستفاده کن،به گونه ای که آن لذت ها را برای تو فراهم کنند. آن لذت ها در گرو تلاش تودر این عالم است. تلاش تو دراین عالم در گرو استفاده از این نعمت هاست. تااز این نعمت ها به اندازه معقول و مشروع استفاده نکنی، نمی توانی وظایفترا درست انجام بدهی. مثلاً، برای همین فکر کردن، شما باید انرژی داشتهباشی، یا اگر بخواهی جهاد کنی یا درس بخوانی باید قوت داشته باشی. اگروسایل راحتی در اینجا برای انسان فراهم نشود، نمی تواند به وظایف شرعی اشعمل کند.
یکی از بزرگان که از مفاخر حوزه استخداوند برطول عمرش بیفزایدمی فرمود: اگر سلاطین عالم، که بهترین وسایل لذت برایشانفراهم است، می دانستند که در نماز چه لذتی وجود دارد، دست از سلطنت میکشیدند. من و شما درست حلاوت مناجات با خدا را نچشیده ایم. خدا وقتی میخواهد مومن را عقوبت کند، گوشمالی بدهد، حلاوت مناجات را از دلش برمی دارد. این تنبیه برای مومن است. اما کسی که اصلاً آن را نچشیده است چه؟ فلا تعلمنفس ما اخفی لهم من قرهاعین (سجده:۷۱) هیچ کس نمی تواند بفهمد که در آنحال، خدا برای بندگانش، برای دوستانش چه لذتی ذخیره کرده است، هیچ کس ، مگرآنکه خودش رسیده باشد! ما چه می دانیم آن وقت که بنده صورتش را روی خاکگذاشته و قطرات اشک از چشمش آمده، زمین را خیس کرده است، او چه چیزی درک میکند! اگر تمام عالم را به او بدهی، حاضر نیست، دست از این حالش بردارد،مگر آنکه طاقت نداشته باشد یا خدا توفیق به او نداده باشد. اگر تمام لذتهای عالم را یک جا جمع کنند و به او بدهند، حاضر نیست با آن حال مناجات عوضکند. خداوند از این دنیا ما را هم بهره مند سازد.